قهوه موریس – تولیدکنندگان کوچک قهوه در سراسر جهان با چالش‌های زیادی روبرو هستند و یکی از این چالش‌ها کاشت مجدد قهوه است.
تغییرات آب و هوایی در حال کاهش میزان زمین مناسب برای پرورش قهوه عربیکا است. برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که درنتیجه، برای مثال ارتفاعات در حال رشد مطلوب در نیکاراگوئه از 1000 مترمربع افزایش می‌یابد. در همین حال، پایین بودن قیمت قهوه همچنان بر اقتصاد تولید قهوه در بسیاری از کشورها تأثیر می‌گذارد.
اگر این روند ادامه یابد، نوشندگان قهوه به طعم بسیار متنوعی در فنجان خود دسترسی پیدا می‌کنند و کشاورزان خرده‌مالک نیز راه‌های کمتری برای تأمین هزینه‌های خانواده خود خواهند داشت. تعدادی از این مشکلات را می‌توان با کاشت مجدد قهوه با عملکرد بالا، مقاوم در برابر بیماری که انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به تغییرات آب و هوایی دارند، برطرف کرد
اما گویا راه‌حل‌های ساده‌ای از این دست همیشه آسان نیستند. اولاً، تولیدکنندگان خرده‌مالک اغلب قادر به دسترسی به اعتبار مقرون‌به‌صرفه برای پرداخت هزینه این گونه‌های جدید نیستند؛ و حتی اگر این کار را انجام دهند، اغلب با امکان فروش محصول خود با قیمت‌هایی که هزینه آن‌ها را پوشش نمی‌دهد مواجه خواهند بود.
بااین‌حال، یک مدل جدید که در نیکاراگوئه آزمایش می‌شود، به کشاورزان خرده‌مالک این فرصت را می‌دهد که ازنظر اقتصادی پایدار باشند، درعین‌حال مقاومت در برابر تغییرات آب و هوایی و تقویت اکوسیستم‌های محلی را ایجاد می‌کند. برای اینکه بفهمم این امر چگونه امکان‌پذیر است، من با ذینفعانی که در این خصوص شرکت داشتند صحبت کردم.
چرا تولیدکنندگان قهوه برای جایگزینی زمینه‌های کافی خود مبارزه می‌کنند
حدود 70٪ از میلیون‌ها خانواده تولیدکننده قهوه در جهان مالکان خرد هستند. بااین‌حال، در زمین‌های کوچک‌تر، تصمیم‌گیری برای کاشت مجدد درختان قهوه کهنه (و یا حتی کاشت آن‌ها در وهله اول) کار ساده‌ای نیست.
در حوالی رانچو گرانده، ماتاگالپا، در شمال نیکاراگوئه، درحالی‌که امکان پرورش قهوه در این قطعات کوچک زمین وجود دارد، بسیاری از مالکان کوچک به‌جای آن چیزی را تحت عنوان «بریده‌بریده و سوزانند» انجام می‌دهند.
Edgardo Alpizar رئیس زراعت در نیکاراگوئه برای تجارت ECOM، این تکنیک را توضیح می‌دهد که «کاری که [تولیدکنندگان] معمولاً انجام می‌دهند قطع آن در فصل خشک است، سپس آن‌ها را می‌سوزانند و غذاهای خود، ذرت یا لوبیا را می‌کارند.»
با پرورش قهوه، کشاورزان خرده‌مالک زمین‌های موجود برای محصولات اصلی غذایی را کاهش می‌دهند. این بدان معناست که برای رشد پایدار فقط قهوه، کشاورزان برای خرید غذایی که در غیر این صورت رشد کرده‌اند به درآمد کافی از سایر فعالیت‌ها نیاز دارند.
در بعضی از کشورها مانند نیکاراگوئه، مالکان کوچک نیز می‌توانند برای تأمین هزینه زندگی خود در مزارع بزرگ قهوه کار کنند. ترزا روئیز مدیر گسترش Fundacion NicaFrance، یک NGO است که شرایط زندگی جوامع روستایی نیکاراگوئه را بهبود می‌بخشد. او می‌گوید که «حداقل دستمزد حاصل از کار دستی مزرعه در مزارع قهوه برای تأمین نیازهای اساسی کافی نیست.»
و حتی اگر یک مالک کوچک بخواهد قهوه را دوباره کشت کند، اولین چالش آن‌ها یافتن اعتبار برای تأمین هزینه است که می‌تواند از 3500 دلار تا 6000 دلار آمریکا در هر هکتار باشد. ادگاردو می‌گوید که برای «بانک‌های بزرگ، دسترسی به این نوع کشاورزان [مالکان کوچک] بسیار گران است.»
مالکیت زمین در کاشت مجدد قهوه
بعلاوه، مالکان کوچک نیز بعضی مواقع حق مالکیت زمین خود را ندارند. این امر مؤسسات اعتباری را برای ارائه وام‌های ارزان‌تر چالش انگیزتر می‌کند، درصورتی‌که به‌طورمعمول از زمین خرده‌مالک به‌عنوان وثیقه استفاده می‌کنند.
بااین‌حال، همان‌طور که ادگاردو توضیح می‌دهد، در نیکاراگوئه، این متفاوت است.
«[بانک‌ها] این شرکت‌های کوچک مالی را در شهرهای کوچک ایجاد می‌کنند، اما آن‌ها معمولاً سالانه 25 تا 30٪ سود می‌گیرند؛
بنابراین، اساساً هیچ سودی وجود ندارد، زیرا [درنهایت سود فروش محصول شما را می‌گیرند].»
چالش دیگر این است که کشاورزان خرده‌مالک اغلب قادر به فروش قهوه‌های خود باقیمت‌های پایدار اقتصادی نیستند.
مالکان کوچک به‌ندرت به بازارهای خاص قهوه دسترسی دارند و طرح‌های صدور گواهینامه (که معمولاً قیمت‌های بهتری ارائه می‌دهند) همیشه در دسترس نیستند.
ترزا به من می‌گوید:
«تولیدکننده قهوه معمولاً به دلیل پایین بودن قیمت بین‌المللی قهوه و موانع تولید محصول باارزش‌تر قهوه، از [کاشت مجدد] دلسرد می‌شود.»
کمک به دارندگان کوچک در کشت مجدد قهوه
CIRAD یک مرکز تحقیقات کشاورزی در فرانسه است. آن‌ها در حال آزمایش نمونه اولیه کاشت مجدد قهوه در نیکاراگوئه هستند.
این آزمایش روشی جدید برای کشاورزان برای کاشت قهوه به روشی پایدار ازنظر اقتصادی و زیست‌محیطی ارائه می‌دهد.
بنو برتراند مدیر تحقیقات در CIRAD و یکی از مروجان این ایده است.
وی می‌گوید: «در شرایط پایین آمدن قیمت واقعی قهوه، از بین رفتن جنگل، تخریب زمین و سیستم‌های مختلف صدور گواهینامه برای مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی، این آزمایش روش جدیدی را برای کشاورزان برای کاشت قهوه ارائه می‌دهد.»
در هسته اصلی آن، مدل «خوشه‌های تجارت-جنگل زراعی قهوه» (CaFC) ساده است.
این یک مدل سازمانی جدید است که از طریق نوسازی مزرعه، نوآوری اجتماعی و زیست‌محیطی را پرورش می‌دهد.
در وهله اول، سرمایه‌گذاران خارجی پول موردنیاز کشاورزان خرده‌مالک را برای کاشت مجدد درختان قهوه در مزارع خود وام می‌گیرند.
این وام‌ها با سه برداشت کامل مالکان خرد بازپرداخت می‌شود.
بااین‌حال، در این میان، به کشاورزان خرده‌مالک حقوق و دستمزد نگهداری متوسط، اما درعین‌حال قابل‌اعتماد، پرداخت می‌شود.
این امر باعث می‌شود که کشت دقیق برای تولید قهوه‌هایی با مشخصات فنجان مطلوب تولید شود.
بدر پشت این چیدمان، این مدل همچنین نیاز به تعهد از گوشت‌های گوشتی تعیین‌شده برای خرید این قهوه‌ها هر ساله با قیمت‌های بالاتر از بازار دارد.
در عوض، آن‌ها قهوه باکیفیت دریافت می‌کنند و می‌توانند از روش‌های تأمین اجتماعی و زیست‌محیطی خود به‌عنوان بخشی از بازاریابی استفاده کنند.
بااین‌حال، مدل CaFC یک روش متناسب با همه نیست.
به‌عنوان‌مثال، انواع خاصی از گیاهان قهوه در برخی مناطق در مقایسه با مناطق دیگر بهتر عمل می‌کنند.
ژان ایو به من می‌گوید: «همه وضعیت یکسانی ندارند.»
وی توضیح می‌دهد که کمک‌هزینه نگهداری ماهیانه در ازای سه برداشت کامل ممکن است برای هر کشاورز مناسب نباشد.