قهوه موریس – قهوه موج سوم اصطلاحی است که این روزها برای دو نوع قهوه و نحوه‌ی مصرف آن‌ها به کار می‌رود. تفاوت، خیلی ساده بین قهوه‌های بر پایه اسپرسو و قهوه‌های دمی است. اندیشه‌ی پشت قضیه هم این است که هدف از نوشیدن قهوه بیدار شدن و بیدار ماندن نیست؛ هدف لذت بردن از نوشیدنی‌ای است که برای تهیه‌اش – این‌که کدام دانه را از کجا بخریم و چطور تفتش بدهیم و چطور بگذاریم دم بکشد – وقت صرف می‌شود. موج دوم که استارباکس شناخته‌ترین نامش است،
بر اساس ویژگی‌های قهوه و کشور خاستگاه شناخته می‌شود؛ حال آن‌که در قهوه‌ی موج سوم، اسم مزرعه را می‌آورند تا نشان بدهند که قهوه را فله‌ای نمی‌خرند و در انتخابش بسیار دقت می‌کنند و تا می‌توانند از مخلوط کردن دانه‌ها خودداری می‌کنند تا محصول خالص باشد. ضمن این‌که در موج سوم، تجارت مستقیم و بی‌واسطه اصل است: بسیاری از شرکت‌های موج سوم قهوه‌هایشان را مستقیم از مزرعه‌دار می‌خرند و نه دلال.
بر خلاف قهوه‌ی نوع نخست، قهوه‌ی موج سوم را تنها در قهوه‌خانه‌های مستقل یا فروشگاه‌های زنجیره‌ای کوچک شرکت‌های تفت و پخش قهوه می‌توان یافت. در ایالات متحد سه شرکت عمده – در کنار بسیاری از شرکت‌های کوچک‌تر – در کار بو دادن و پخش قهوه‌ی موج سوم‌اند و هرکدام قهوه‌خانه‌های خود را هم دارند. خیلی از قهوه‌خانه‌های موج سوم، میز عمومی هم دارند تا اگر دوست دارید با غریبه‌ها کنار هم بنشینید و گپ بزنید.
جز این، بسیاری از قهوه‌خانه‌های موج سوم از روش‌های زمان‌بَرتر دم کردن قهوه – مثل سیفون کردن – بهره می‌برند تا ویژگی‌های خاص دانه‌ای را که استفاده می‌کنند بیرون بکشند.
به‌هرحال، این مُد – نه خیلی – جدید است. مزه که بی‌شک بهتر است و اصلاً قابل‌مقایسه نیست. هرچند هر فنجان قهوه‌تان حتماً گران‌تر از مثلاً استارباکس در خواهد آمد و قهوه‌خانه‌های موج سوم مثل باقی قهوه‌فروشی‌های زنجیره‌ای آن‌قدرها در دسترس نیستند؛ اما به‌هرحال، پول را به شرکت‌های غول زنجیره‌ای نمی‌دهید و عموماً پولتان به کسب‌وکارهای کوچک‌تر که مستقیماً با مزرعه‌دار معامله می‌کنند، می‌رسد.