درست مانند سایر کشورهای آمریکای مرکزی، تولید قهوه نقش مهمی در تاریخ و توسعه اقتصادی نیکاراگوئه داشته است. قهوه برای اولین بار در این کشور در سال 1850 کشت شد. فقط 20 سال بعد، در سال 1870، این بزرگترین محصول صادراتی در نیکاراگوئه بود.
امروزه، قهوه همچنان یک کالای اصلی صادراتی در نیکاراگوئه است و در طول بی‌ثباتی سیاسی در قرن 20 و 21، یک نیروی اقتصادی قابل‌توجه به شمار می‌رفت.
بااین‌حال، باوجود جایگاه اصلی خود در بخش قهوه که بیش از 330 هزار نفر در آن مشغول به کار هستند، انتظار می‌رود رشد اقتصادی این کشور در سال 2021، 5.9٪ کاهش یابد که بیشتر درنتیجه همه‌گیری Covid-19 است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بخش قهوه نیکاراگوئه و چالش‌های پیش روی آن، من با ویلیام اورتیز، مدیر کشور نیکاراگوئه در قهوه Caravela و سیلویو سانچز، تولیدکننده Finca Santa Teresa در Nueva Segovia صحبت کردم که در ادامه می‌خوانید:
درک قهوه نیکاراگوئه
اگرچه موقعیت دقیق آن بازار جهانی نوسان دارد، اما قهوه هرسال مرتباً در صادرات محصولات نیکاراگوئه قرار دارد.
در این بخش بیش از 330 هزار نفر اشتغال دارند. این حدود 5٪ از جمعیت کشور، 15٪ از بازار کار آن و بیش از نیمی از نیروی کار کشاورزی است.
در سال 2018، ارزش صادرات قهوه از نیکاراگوئه 433 میلیارد دلار آمریکا تخمین زده شد و اروپا و آمریکای شمالی دو بازار بزرگ هدف این کشور بودند.
ارقام اطلس جهانی در سال 2019 نشان داد که نیکاراگوئه دوازدهمین صادرکننده بزرگ قهوه در جهان است،
زیر هندوراس (6) و گواتمالا (10) و بالاتر از کاستاریکا (15)، السالوادور (19) و پاناما (37).
علاوه بر این، در چند سال گذشته، تولید قهوه نیکاراگوئه به‌طور مداوم رشد کرده است.
درحالی‌که در 2019/20 این رقم کاهش‌یافته بود، در سال قهوه 2018/19 حجم تولید کشور با رشد 3.4٪ به 2.9 میلیون کیسه 60 کیلوگرمی رسید.
ویلیام اورتیز مدیر کشوری Caravela Coffee در نیکاراگوئه می‌گوید که متوسط مزرعه قهوه در نیکاراگوئه تقریباً 5 هکتار است.
او به من می‌گوید گرچه زیرساخت‌های ضعیف ازنظر تاریخی زندگی را برای تولیدکنندگان دشوار کرده است، اما اوضاع در حال تغییر است.
کمی آموزش در میان تولیدکنندگان
ویلیام می‌گوید: هنگامی‌که ما برای اولین بار وارد شدیم، تولیدکنندگان راه‌های کمی برای فروش قهوه‌های خود داشتند.
ایستگاه‌ها و مراکز شستشو و خشک‌کردن محدود بودند و تولیدکنندگان دسترسی کمی به آموزش داشتند.
ازنظر تاریخی، نیکاراگوئه به لطف سال‌ها ناآرامی‌های سیاسی و اجتماعی با چندین چالش سیاسی و اقتصادی نیز روبرو بوده است و تأثیرات این امر متأسفانه در بخش قهوه کشور احساس شده است.
اعتراض به حاکمیت خانواده استبدادی سوموزا منجر به ناآرامی‌های چند دهه‌ای در دهه‌های 1970 و 1980 شد.
اخیراً، اعتراضات، تظاهرات و نافرمانی مدنی گسترده‌تر، موجب تلاطم اقتصادی شده است.
سیلویو سانچز مالک شرکت Finca Santa Teresa de Mogoton در La Union، Nueva Segovia می‌گوید که برای بخش قهوه، این دشواری‌ها یک معنی اساسی داشته است.
وی می‌گوید: «تولیدكنندگان نیكاراگوئه قهوه‌های خود را به‌سادگی تولید كرده و آن‌ها را به‌صورت محلی با قیمت بسیار كم و با در نظر گرفتن كم كیفیت به فروش رسانده‌اند.»
کیفیت، پروفیل‌های طعم، انواع و فرآوری
به‌طورکلی، قهوه‌های نیکاراگوئه با طعم روشن، اسیدسیتریک، بادی صاف و طعم‌های گل، مرکبات یا شکلات همراه هستند.
بااین‌حال، در سراسر کشور، مشخصات عطروطعم معمول بسته به منطقه و اقلیم خاص آن متفاوت است.
به‌عنوان‌مثال، ویلیام می‌گوید که قهوه‌هایی که در جینوتگا رشد می‌کنند اغلب دارای اسیدیته ملایم، طعم‌های گل و رایحه زرد هستند، درحالی‌که در Nueva Segovia، مشخصات فنجان می‌تواند کاملاً متفاوت باشد.
نیکاراگوئه همچنین در سال‌های اخیر شهرت خود را ازنظر کیفیت ارتقا داده است. از زمان حضور جام تعالی در سال 2002، کیفیت بیشتر موردتوجه خریداران بین‌المللی قرار گرفته است.
متعاقباً، بسیاری علاقه بیشتری به نیکاراگوئه به‌عنوان یک منبع قهوه نشان داده‌اند.
مانند اکثر کشورهای تولیدکننده دیگر، ارتفاعات بالاتر نیز با افزایش کیفیت قهوه در نیکاراگوئه همراه بوده است.
بااین‌حال، ویلیام به من می‌گوید که در ارتفاعات پایین نیز پتانسیل عظیمی وجود دارد.
وی می‌گوید: «درحالی‌که مزارع با ارتفاع كم خطر بیشتری در مورد بیماری و خشك شدن دارند، اما اگر به‌درستی كنترل شوند، پتانسیل زیادی برای افزایش كیفیت در مناطق با ارتفاع كمتر مانند Jinotega و Matagalpa وجود دارد.»
انواع محبوب در نیکاراگوئه مشابه انواع دیگر کشورهای آمریکای مرکزی است. این‌ها شامل Marogogipe، Pacamara، Bourbon، Catuai، Geisha و Pacas است.
بیشتر این گونه‌ها می‌توانند در محدوده اقلیم‌های آب و هوایی کشور رشد کنند و منجر به انتخاب زیادی برای خریداران احتمالی شوند.
مناطق تولیدکننده و تجارت در نیکاراگوئه
قهوه نیکاراگوئه علی‌رغم اینکه دوازدهمین تولیدکننده بزرگ در جهان است، عمدتاً در منطقه شمالی کوچک این کشور تولید می‌شود.
این منطقه فقط از پنج منطقه تشکیل شده است: استلی، جینوتگا، مادریز، ماتاگالپا و نوئوا سگوویا.
همان‌طور که در بالا ذکر شد، هرکدام از این قهوه‌ها ازنظر مشخصات جام منحصربه‌فرد هستند.
این بدان دلیل است که اقلیم‌های کوچک منحصربه‌فرد هر منطقه به روشی کاملاً متفاوت بر تولید تأثیر می‌گذارند.
به‌عنوان‌مثال، علی‌رغم اینکه هر دو اهل نیکاراگوئه هستند، قهوه‌های Madriz و Nueva Segovia به‌طورکلی دارای مشخصات مختلف طعم هستند.
در مناطق با ارتفاع کمتر، مانند Jinotega، قهوه‌ها بسیار مستعد ابتلا به بیماری هستند.
پروفایل‌های عطروطعم به‌طورکلی پیچیده نیستند.
بااین‌حال، ویلیام خاطرنشان می‌کند که مزارع در این مناطق در صورت مدیریت کافی با جزئیات، هنوز هم می‌توانند قهوه‌هایی باکیفیت بالاتر تولید کنند.
وی می‌گوید: «در مناطق با ارتفاع زیاد نیز کیفیت بیش‌ازحد ذهنیت وجود دارد، درحالی‌که در مناطق کم ارتفاع در سراسر نیکاراگوئه کمی بیش‌ازحد ذهنیت وجود دارد.»
تجارت قهوه در نیکاراگوئه
ویلیام همچنین خاطرنشان می‌کند که تجارت قهوه در نیکاراگوئه بر نحوه دید کشور از کیفیت و تمایز امروز تأثیر داشته است.
وی می‌گوید فراتر از تولیدکنندگان، اقدامات سایر بازیگران زنجیره تأمین در نیکاراگوئه شهرت این کشور را به دلیل کیفیت خود دشوار کرده است.
وی می‌گوید: «این به دلیل پردازش‌های مرطوب و خشک است که قهوه‌هایی باکیفیت بالا می‌گیرند و آن‌ها را از طریق روش‌های کنترل کیفیت پایین و عدم توجه کافی خراب می‌کنند.»
سرانجام، وی اضافه کرد که بسیاری از تولیدکنندگان نیکاراگوئه فضا و هزینه‌ای برای خشک‌کردن تختخواب‌ها یا خشک‌کن‌های مکانیکی ندارند.
این بدان معنی است که درنتیجه بسیاری از آن‌ها باید قهوه‌های خود را «مرطوب» به آسیاب‌های خشک بفروشند.
اگر این کارخانه‌ها از نظر کنترل کیفیت ضعیف عمل کنند، ممکن است قیمت نهایی فروش برای تولیدکننده تحت تأثیر قرار گیرد.
پایداری و کیفیت
مانند اکثر کشورهای تولیدکننده دیگر، پایداری اجتماعی و زیست‌محیطی در سال‌های اخیر به اولویت‌های بخش قهوه نیکاراگوئه تبدیل شده است.
به همین ترتیب، بازیگران زنجیره تأمین مانند کاراولا تعدادی از ابتکارات را اعلام کرده‌اند که از تولیدکنندگان برای پایداری بیشتر اقتصادی و محافظت از محیط محلی حمایت می‌کنند.
ویلیام می‌گوید با رشد کیفی قهوه نیکاراگوئه، تولیدکنندگان بیشتری دریافتند که ثبات مالی آن‌ها بهتر شده است.
او به من می‌گوید که روابط محکمی که کاراولا با تولیدکنندگان در نیکاراگوئه دارد منحصربه‌فرد نیست.
این امر به آن‌ها امکان می‌دهد تا با خریداران دیگر ارتباط برقرار کنند، درنهایت مقیاس بندی کرده و پایداری تولید خود را بهبود بخشند.
دقیقاً مانند السالوادور، ویلیام به من می‌گوید که کاراولا همچنین یک برنامه PECA (برنامه آموزش پرورش) را در نیکاراگوئه اجرا کرده است.
به‌طور خلاصه، این برنامه تولیدکنندگان را برای بهبود کیفیت آموزش می‌دهد
و از آن‌ها حمایت می‌کند تا با محدود کردن آلودگی و زباله‌ها ازنظر محیط‌زیست پایدارتر باشند.
سیلویو و ویلیام بر این باورند که تنوع غنی نیکاراگوئه در مناطق در حال رشد و اقلیم‌های کوچک می‌تواند از این کشور برای بهبود مداوم کیفیت قهوه خود در سال‌های آینده پشتیبانی کند.
بااین‌حال، واضح است که تولیدکنندگان باید از محیط‌زیست در سطح مزرعه قدردانی کنند و درک کنند که بهبود مستمر مهم است.
درمجموع، نیکاراگوئه هنوز هم‌ظرفیت عظیم استفاده‌نشده برای تولید قهوه باکیفیت بالا را دارد.
علی‌رغم سابقه اقتصادی و سیاسی آشفته، اقلیم‌های کوچک مطلوب برای تولید قهوه و تمرکز بیشتر بر کیفیت به این معنی است که به نظر می‌رسد این کشور فقط در بخش قهوه رشد می‌کند.